ELLİ DEĞNEK Bir gün padişah-ı zaman, musahibi bulunan İncili Çavuş’a hitaben: —Sen artık ihtiyar olmaya başladın. Vazifeni ifada eskisi kadar faaliyet gösteremiyorsun. Bahusus sana emr-i hak vaki olursa, burada yerini tutacak diğer biri yoktur. Onun için sana bir müddet-i münasip mezuniyet veriyorum. Memleketin her tarafında dolaş, senin yerini tutacak bir adam bul getir” Demiş. İncili Çavuş da bu emre binaen seyahate çıkmış. Anadolu’da birçok şehir ve kasabalarda dolaştıktan sonra, Adana vilayetinde bir köye varmış ve oradaki imamın hanesine misafir olmuş. İmamın gayet nekre-gu , hazır cevap, tam padişahın istediği gibi bir adam olduğunu gördüğü cihetle, onu “zihnen” beraber götürmeye karar vermiş. Fakat bir kere daha imtihan etmek fikrine düşerek demiş ki: — İmam efendi, benim tabiatım gayet fenadır. Yattığım yatak ve yorganın hiçbir top sesi işitmemiş, barut kokusu duymamış olmasını isterim. Sende böyle yatak var mıdır?” İmam efendi derhal cevap vermiş: — Sayenizde vardır efendim. Siz hiç merak buyurmayınız. Bir müddet sonra yatma zamanı gelince imam bir yatak getirip sermiş. Sonra uzun bir kamış getirerek yatağın yanına koymuş. Bu kamışın ne olacağını anlayamayan İncili sormuş: — Hoca bu kamış ne olacak?” Hoca: — Efendim sizin gibi erbab tabiatta bir misafir geldiği zaman böyle bir yatak ister ise, işte bu yatağı sererim. Evel zaman bu kamışı da yanına koyarım. Misafir yattığı zaman kamışın bir ucunu topun ağzına koyar, diğer ucunu yorgandan dışarıya bırakır. Uyku halinde atacağı topun sesi de, barut kokusu da o kamıştan çıkarak dışarıya çıkar; yatak ve yorgana dokunmaz. Ertesi gün İncili imamı karşısına alıp kendisinin gibi olduğunu, padişah tarafından bir nedim aramak üzerine memur edildiğini, onu beraberce İstanbul’a götüreceğini söylemiş ve imamdan muvafakat cevabını aldıktan sonra: — Fakat seninle bir mukavele yapacağım. İstanbul’a vasıl olup da, huzur-u hümayuna çıktığın zaman, tabi padişah sana ihsan verecektir. Her ne alır isen nasıfı sana, nasıfı bana olacaktır. Bu şartı kabul ediyor musun?” demiş. İmam da kabul eylemiş. İncili imam ile beraber İstanbul’a vasıl olup saray-ı hümayuna gelince, doğruca huzura çıkıp, kendi gibi birini bulup getirdiğini arz etmiş. İmamı huzura ithal eylemiş. Padişah imamla görüşerek, onun hakikaten değerli, nedim olmaya layık ve şayeste bulunduğunu görüp memnun olmuş. Ve imama hitaben: — Benden ne istiyorsan iste bakayım” demiş. İmam: — Efendimizin sağlığını isterim” cevabını vermiş. Fakat padişah. “Hayır, başka bir şey iste” demiş ve İmam da: — Efendim, ferman buyurunuz da bana elli değnek ursunlar, bunu isterim” Bu garip talepten düçar-ı hayret olan padişah: — Hoca bu nasıl şey? İsteyecek başka bir şey bulamadın mı? Para iste, ihsan iste” demiş ise de hoca talebinde ısrar ile: — Ben elli değnek isterim, başka bir şey istemem, madem ki istediğimi vereceksiniz, ferman buyurunuz da bana elli değnek ursunlar” demiş. Padişah bunda herhalde bir mana olduğunu hissederek, hocaya elli değnek vurulmasını emretmiş. Ve emir mucibince imama değnekler vurulmaya başlamış. Değnek yirmi beş olunca yattığı yerden kalkıp, elini kaldırarak, dur! Diye bağırmış. Bu hali seyretmekte olan olan padişah sebebini sorunca, İmam: —    Efendim, şerikim var. Nasıf da ona icab eder.” Cevabını vermiş. Padişah hayretle: — Şerikin kimdir? — Efendim, İncili Çavuş kulunuz. Bizim köyde iken İstanbul’a vasıl olduğumuz zaman, padişah bana ne verir ise yarı yarıya paylaşmak üzere mukavele ettik. Şimdi elli değnek nasıfı benim, nasıf-ı diğeri onundur. Orada hazır bulunan ve bu mukaveleyi istemiş olduğu cihetle, imamın değnek talebinde bulunmasını hayretle temaşa eden İncili, derhal savuşmak istemiş ise de, padişahın işaretiyle kaçmasına meydan verilmemiş. 25 değnek de o yemiştir.  KELİMELERİN ANLAMLARI: musahibi: sohbet eden, arkadaş ifada: yerine getirmede emr-i hak vaki olursa: ölürsen(kısaca) bir müddet-i münasip: uygun bir süre nekre-gu: gülünç şeyler anlatan, komik nedim: meclis arkadaşı ihsan: bağış nasıfı: ikiye bölen, yarısı şayeste bulunmak: yaraşır, uygun düçar-ı hayret olmak: hayrete kapılmak şerik: ortak