AY’I ÇIKARDIM…   Hoca bir gece kırda, Gezinirken çukurda Görmüş derin bir kuyu Pırıl pırılmış suyu. Ay’ın şavkı sudaymış Derin bir uykudaymış. Demiş: Bu bir felaket, Belki yakın kıyamet… Allah’ım bu ne işti? Çıkarmak bana düştü.” Önce yapmış bir plân. Hoca bu işte uzman (?) Hem insanlık borcudur, Tam da onun harcıdır... Kovaya ip bağlamış, Aşağıya sallamış. Dolunca kova suyla, İçine giren Ay’la. Çıkarmış yukarıya. Tekrar bakmış kuyuya Ay, yerinde duruyor. Hoca derin soluyor. Doldurarak çekermiş, Kayıp suya düşermiş... Pek kolay değil meğer! Çıkaramazsa eğer, Herkese duyulacak Hoca’ya “ar ” olacak(?) Bir kez daha daldırmış, Yukarıya kadırmış. “Ya Allah” deyip ipten Kuvvetle çekmiş dipten. Sırt üstü düşmüş yere, Ay yükselmiş göklere (?) Sevinçle kalkmış yerden, Kavuğunu giyerken: “Yere düştüm de heyhat, Ay’ı çıkardım rahat...   Ahmet KARAASLAN (DEDEKORKUT38)