GELMEZSE DAL...   Hoca bir gün övünmüş, Bir topluluğa dönmüş: — Bendeki bu keramet, Sonuna yok nihayet! Desem ağaca, taşa Gelirler koşa koşa... Yeter tek işaretim, İsteyin, göstereyim...   Birisi merak etmiş. Hoca’ya şöyle demiş: — Çatlıyorum meraktan... Şu ağacı ıraktan, Haydi getir buraya, Sen gitmeden oraya!   Hoca bakmış yamaca, Seslenmiş o ağaca: — Haydi, gel ey mübarek, Buraya yürüyerek...   Ne hareket, ne bir ses Buna gülünce herkes; Yine bulmuş çözümü, Söylemiş son sözünü: — Gönül koymak yok bizde, Kırılmam gelmesen de. Mübarek yerinde kal, Gelmezsen, yürür Abdal...   Ahmet KARAASLAN (DEDEKORKUT38)