BAHİS   Kuru ayaz mevsim kış, Gecelerde sohbet hoş. Birkaç kişi toplanmış Önceden plânlanmış. Hoca’ya konuk gitmiş Hoca çok ikram etmiş. Biraz muhabbet, sohbet, Biri demiş ki — Hayret! Bu gece soğuk Hocam Titriyorum, donacam... Aşk olsun tek bu gece, Elbiseyle sadece, Hiçbir ateş yakmadan, Dışarıda korkmadan; Soğukta kalanlara Helal olsun onlara!   Hoca demiş: — Ben varım. Bahis bile tutarım.   Demişler ki: — Bak Hoca, Yok ama aldatmaca! Bir ışık olmayacak, Hiç ateş yanmayacak. Dayanamazsan şayet, Sen verirsin ziyafet.   Demiş ki Hoca: — Hay hay. Ne var ki bundan kolay!   Duvar dibine sinmiş Zaman zaman gezinmiş.   Sabah horoz öterken, Şafak yeni atarken Yataktan kalkan gelmiş; Hoca’yı gören gülmüş: — Aklımız almaz, hayret! Hoca’da yok keramet. Hoca nasıl dayandı? Belki gidip uzandı, Yatağına gizlice; Sabah geldi sessizce. Herhalde ateş yaktı, Ya da yıldıza baktı...   Hoca demiş: — Bilseniz! Gece karanlık, sessiz... Emdiğim de anamdan, İnan geldi burnumdan. Billâh ateş yakmadım! Evime de çıkmadım. Evet, bir yıldız sade Onu gördüm gecede.   Biri demiş: — Hah tamam! Sebebi buymuş Hocam... Kendin itiraf ettin Şimdi bahsi kaybettin, Yıldız ısıtmış seni Demek buymuş nedeni…   Hoca demiş: — Dostlarım, Yanıldınız korkarım. İnsafsız olmayınız Alaya almayınız…   Tümü olmuş bir safta, Hoca, karşı tarafta Yararı yok, faydasız Durmuş sessiz sedasız. O, doğuştan behresiz[1] Kabul etmiş çaresiz. Onlar, girmiş odaya. Biz gelelim Hoca’ya. Hemen mutfağa inmiş. Az sonar geri dönmüş: — Hepiniz hoş geldiniz, Keyfinize bakın siz… Bir kazan ki kocaman, Görseniz aman aman!..   — Bravo, yaşa, varol! — Eline sağlık, sağ ol... — Haydi, millet durmayın Hoca’yı alkışlayın!   Kimi hatırasını, Bazısı kazasını. Yiyip, içtiklerinden Hoşça vakitlerinden... Olaylar anlatılmış, İyice abartılmış. Geçmiş uzun bir süre, Akşam olmak üzere Birisi sabırsızca, Demiş ki: — Hani hoca, Nerede kaldı yemek? Nedir ki bilmez pişmek! Haydi, getir yiyelim, Duâmızı edelim.   Hoca demiş: — Sabredin, Neden böyle söyledin? Ha pişti, ha pişecek Ne var telâş edecek…   — Dostlarım, demiş biri. Hoca hem cin, hem peri... Bu işte bir oyun var. Gelin mutfağa kadar, Gidelim bir görelim. Bu nedir öğrenelim...   Bakmışlar koca kazan, İple bağlı tavandan. Sade sudur içinde, Bir mum yanar dibinde! Afallamışlar önce. Hoca kıs kıs gülünce, Biri şöyle söylemiş; Herkes onu dinlemiş: — Hocam affedersiniz, Lütfen söyler misiniz? Bir kazan dolusu su, Anlaşılmaz doğrusu! Mumla kaynar mı kazan, İnsaf Hoca’m, ne zaman? Hoca küplere binmiş. Hiddetlenip köpürmüş: — Siz beni ne sandınız! Demiştim, yanıldınız Yıldız beni ısıtır, Mum kazanı kaynatır …   Ahmet KARAASLAN (DEDEKORKUT38) [1] Paysız, nasipsiz, hissesiz, talihsiz, kısmetsiz, şanssız, kadersiz