SUYUNUN SUYU
Hoca konuksevermiş.
Onu herkes övermiş.
Doyururmuş açları,
Giydirir çıplakları.
Garip adamın biri,
Dalmış bir gün içeri:
— Ben tanrı misafiri,
Gösterdiler bu evi.
“Hoca konuğu sever”
Böyle dedi köylüler...
Hoca demiş: — Hoş geldin,
Gönlüme neşe saldın.
Sedire oturmadan
Elindeki torbadan
Çıkarmış bir tavşanı,
Kıpkırmızıymış kanı.
— Eğer Pişirilirse,
Yeriz biz de nasipse...
Hoca tavşanı vermiş,
Hanım onu pişirmiş.
Yemişler ve yatmışlar,
Gece keyif çatmışlar.
Yine öbür akşama,
Biri gelmiş Hoca’ma:
— Gece ki misafirin,
Tavşanı getirenin;
Amcasının oğluyum.
Sabahleyin yolcuyum.
Kalacağım bu gece,
Mahsuru yoksa sizce...
Doyurmuş ve içirmiş,
Bir geceyi geçirmiş.
Misafir kalkmış sabah.
Demiş: — Hocam eyvallah.
Öbür akşam bir grup
Gelip kapıda durup:
— Hoca’m dünkü konuğun
Amcasının oğlunun,
Komşularıyız bizler.
Yoruldu, tutmaz dizler.
Misafir geldik size;
Kalacak bir yer bize...
Hoca demiş: — Geliniz,
İçeriye giriniz.
Şöyle odaya geçin,
Kendinize yer seçin.
Bakmayın kusuruma,
Söyleyeyim hanıma,
Pişirsin size yemek.
Baş üstüne ne demek...
Birisi demiş: — Hocam,
Et istiyoruz babam?
O tavşanın etinden
Bize de ikram etsen...
Hoca çıkmış odadan
Gülmüşler arkasından…
Az sonra dönmüş geri,
Tas elinde içeri…
Koymuş ortalarına,
Buyur etmiş onlara.
Konuklar şaşırmışlar,
Birbirine bakmışlar!
Demişler ki Hoca’ya:
— Bu koyduğun ortaya,
Tavşan eti değildir,
Bu suyun sırrı nedir?
Hoca demiş: — Gardaşım,
Yeter! Ağrıdı başım…
Herkes yer kısmetini.
Biz tavşanın etini,
Getirene yedirdik;
Üç gün önce bitirdik.
Bize gelen tavşandan,
Ben getirdim kalandan.
Payınıza düşen bu,
Onun suyunun suyu!..
Ahmet KARAASLAN (DEDEKORKUT38)
|
|
 |
|
